“Want het Woord van God is levend en krachtig en scherper dan enig tweesnijdend zwaard en het dringt door, zo diep, dat het vaneenscheidt ziel en Geest, gewrichten en merg, en het schift overleggingen en gedachten des harten.” (Hebreeën 4:12)
De enige weg waarlangs we tot ons doel kunnen komen is onze persoonlijke weg langs het kruis. Door lijden tot heerlijkheid, dat is de weg die Jezus van Nazareth ons is voorgegaan; de weg waarop wij hem zullen moeten volgen, willen we – net als Jezus – tot onze bestemming, de verheerlijking van ons lichaam, komen.
Het Woord van God (niet de Bijbel, maar het rhema-Woord in ons hart) is het zaad van het evangelie. In dat kleine mosterdzaadje dat in ons hart wordt gezaaid, huist een ongekende kiemkracht, de opstandingskracht van Christus. Deze kracht zal pas ten volle vrijkomen in ons leven als de bedekking wordt weggenomen. De bedekking wordt gevormd door ons vleselijke denken. Daaronder vallen al onze gedachten en overleggingen die gebaseerd zijn op wat wij met onze vijf lichamelijke zintuigen waarnemen, dat wat voor ogen is. Het vleselijke denken leidt tot angst, stress, controle, veroordeling, schuld, schaamte, ziekte, tekorten, enzovoort, enzovoort. Het vleselijke denken is de dief die komt om te stelen, te slachten en te verdelgen (Johannes 10:10).
De weg langs het kruis staat voor het afsterven van de zogenoemde oude mens, die het vleselijke denken in ons in stand houdt. Doordat wij opgroeien in een wereld waarin sprake is van een collectief verduisterd bewustzijn, zijn we sterk geneigd om ons met die oude mens te identificeren. De zichtbare en tastbare wereld om ons heen die we waarnemen met onze lichamelijke zintuigen (hetgeen een projectie is vanuit de collectief verduisterde binnenwereld) beschouwen we als het uitgangspunt van de werkelijkheid. Zodoende wordt ons het zicht ontnomen op de werkelijkheid van Gods Koninkrijk dat onder ons – en zelfs binnen in ons – is.
Het zaad van het Koninkrijk is als een tweesnijdend zwaard dat scheiding wil maken tussen de vleselijke werkelijkheid (vanuit de ziel) en de geestelijke realiteit (vanuit de Geest) en dat gaat heel diep. Het zuurdesem van het vleselijke denken is zo diep in ons mensen doorgedrongen dat het scheiden ervan een heftig en pijnlijk proces is. Willen we vrucht dragen in ons leven, dan zullen we dit pijnlijke proces moeten ondergaan. Een gevoel van pijn en verdriet dat door merg en been gaat. Een proces waarin er stevig aan je geloofsfundamenten wordt geschud. Een proces waarin je alles waarvan je dacht dat het je zekerheid bracht, zal moeten loslaten. Om je uiteindelijk voor de volle 100% over te geven aan het Christus-Licht dat binnen in onze tempel 24/7 brandt door de zalving van Gods Geest.
Dwars door dat pijnlijke proces van het afsterven aan het vlees (waar we ons mee identificeren) heen, worden we ons steeds meer bewust van onze ware (natuurlijke) identiteit. Het Christus-zaad in ons begint tot leven en bloei te komen, waardoor we het Christus-Licht ook in onze buitenwereld zullen gaan waarnemen. Hoe meer mensen dit proces gaan, hoe meer Licht er zal schijnen, waardoor de duisternis als vanzelf zal verdwijnen en het koninkrijk van God zichtbaar zal worden op aarde.
Vanuit de duisternis (identificatie met het vlees) voelt het als afsterven aan onszelf, omdat we de oude mens (met zijn vleselijke denken) als ons ware zelf beschouwen. Vandaar dat Johannes tot de uitspraak kwam dat Christus in ons moet toenemen en dat wijzelf minder moeten worden (Johannes 3:30). Dat was de Johannes die nog buiten het Koninkrijk stond, de kleinste in het Koninkrijk was volgens Jezus immers groter dan hij. Johannes identificeerde zichzelf nog met iemand die ‘uit de aarde’ (Adam) was en sprak daarom vanuit de aarde (Johannes 3:31). Zodra we echter gestorven zijn aan het vleselijke zelf, komen we tot het volle bewustzijn van Christus, de bewustwording van onze Christus-identiteit. Dan gaan we zien dat we niet ‘uit de aarde’ zijn, maar dat we ‘van boven’ komen.
“totdat wij allen de eenheid des geloofs en der volle kennis van de Zoon Gods bereikt hebben, de mannelijke rijpheid, de maat van de wasdom der volheid van Christus.” (Efeziërs 4:13)
Door lijden tot heerlijkheid. Op dit moment bevinden wij (mijn vrouw en ik) ons op de weg langs het kruis. Ik moest vanmorgen denken aan de hartenschreeuw van Jezus aan het kruis: “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?”. Vaak wordt deze uitroep verklaard als zijnde het moment waarop de Vader Jezus werkelijk verlaten zou hebben en dat Jezus daarom “Mijn God, mijn God, …” uitriep. In mijn diepste vertwijfeling tijdens mijn weg langs het kruis proefde ik iets van de uitroep van Jezus aan het kruis. Ik heb de woorden van Jezus op mijn lippen genomen en de reden waarom ik “Mijn God, mijn God, …” zei in plaats van “Mijn Vader, mijn Vader, …” was omdat ik diep van binnen wist dat de Vader mij nooit zal verlaten. Hoe diep de weg langs het kruis ook gaat, hoe sterk de vertwijfeling ook kan zijn, hoe heftig er ook aan je geloofsboom wordt geschud, God is erbij en heel diep van binnen weet je dat! Juist dat diepe geloof, dat je weet dat de Vader – die werkelijk goed en voor de volle 100% te vertrouwen is – erbij is, zorgt er – ondanks de heftige storm die je kunt ervaren – voor dat je de weg langs het kruis kunt en zal volbrengen. Zonder strijd geen overwinning, maar als die overwinning er is zal het ook uit onze mond klinken: Het is volbracht!
Christus zal in ons opstaan! Amen!
Een dag later…
Vanuit natuurlijk perspectief in een diep dal zitten en tegelijk vanuit geestelijk perspectief op de top van de berg wandelen.
Het klinkt misschien tegenstrijdig. Maar dit is wat ik op dit moment sterk ervaar. Geestelijk gezien voel ik me meer dan ooit met alles en iedereen verbonden. Er is een diep verlangen om vanuit die verbinding het Christus-Licht te laten schijnen. Er zijn zoveel mensen die rondlopen in verduisterd denken, hetgeen allerlei ellende en narigheid tot gevolg heeft. In onze naaste families, onder christenen en niet-christenen die we kennen. Het vindt ten diepste allemaal zijn oorzaak in het niet bewust zijn van onze Christus-identiteit. Natuurlijk gezien gaan we door een zeer lastige periode. Dat we op een geestelijke bergtop lopen maakt de problemen wel dragelijk, maar ze worden er op dit moment zeker niet minder door.
De vraag die mij bezig houdt, is: hoe is het mogelijk dat onze geestelijke ervaring tegengesteld lijkt te zijn aan onze natuurlijke ervaring? Ik geloof namelijk dat er in essentie geen onderscheid is tussen het geestelijke en het natuurlijke. Ik geloof namelijk dat al het natuurlijke een manifestatie is vanuit het geestelijke. In essentie is het één, alleen de verschijningsvorm is verschillend. Onlangs las ik een bericht waarin werd gesteld dat de natuurlijke realiteit een bepaalde vertraging kent ten opzichte van de geestelijke realiteit. Dat heeft te maken met de tijd die het geestelijke nodig heeft om in de natuurlijke verschijningsvorm te manifesteren. Je zou het kunnen vergelijken met de verwekking en de groei van een embryo tot een baby met alles erop en eraan. Het kind was in de geestelijke wereld al tot aanzijn geroepen, maar de daadwerkelijke geboorte (de natuurlijke manifestatie) vindt na een vertraging plaats.
Bij dit alles moet ik de laatste tijd vaak denken aan het woord ‘doorbraak’. Je zou de bevalling ook als zo’n moment van doorbraak kunnen zien, waarin de baby zich in een korte tijd ineens aan de buitenwereld laat zien. Mijn hoop en verwachting is dat de doorbraak die wij (mijn vrouw en ik) nodig hebben, niet lang meer op zich laat wachten. We hebben alles opgegeven om ons Christus-Licht maximaal te laten schijnen. We zijn er voor ons gevoel meer dan klaar voor. De velden zijn wit om te oogsten. Laat die doorbraak maar komen…
Zou je door willen praten over de inhoud van dit artikel?
Schroom dan niet en neem contact met ons op.
Klik hier als je je wilt abonneren op onze Blog / Infomail.
Vond je dit artikel de moeite waard om te lezen, overweeg dan een kleine financiële bijdrage. Het rekeningnummer is NL94 ASNB 0932 1927 50 t.n.v. P. Overduin.